Mijmering 1: Misschien wat vaker “niks” doen…

Vandaag zag ik Marco: een man van 47, vader van drie tieners, partner van een leuke vrouw, vol in het leven…Sinds een jaar weet hij dat hij aan Parkinson leidt. Deze ziekte hield al eerder huis in zijn familie en nam onder andere zijn vader onder handen. Marco weet dus goed wat meneer Parkinson allemaal voor hem in petto heeft…We spraken elkaar al een aantal keren eerder. Hij is verwezen met het doel “te accepteren wat er aan de hand is” en “nieuw perspectief te vinden”.

Nu zit hij tegenover me nadat een aantal tests deze week bewezen hebben wat hij eigenlijk al weet: “Zonder medicatie ben ik feitelijk dement en met medicatie is het nog steeds niet mogelijk om deel te nemen aan het reguliere leven. Mijn concentratievermogen is slecht en met meer prikkels tegelijk loopt het volledig in de soep.”

 Na de uitslag is hem verteld “vooral te genieten van wat nog wel kan”. Hij wil dus graag handvatten: heb ik tips waardoor hij dat voor elkaar kan krijgen? Ik zie zijn drive en voel de prikkel om aan de slag te gaan. Het is te leren, acceptatie, natúúrlijk, oefenen geeft wat te doen, het geeft het gevoel dat we zinnig bezig zijn, dat er regie is, dat we ons niet gewonnen geven…

Tegelijkertijd ervaar ik dat niks hem eenzamer kan maken. Tenslotte: Parkinson deelt ongenadige klappen uit en lijkt hierover niet te willen onderhandelen. Heb je dan niet recht op je angst, je verdriet, je moedeloosheid, op de stilte van mensen om je heen? Wat gebeurt er als we meteen aan de slag gaan om er weer wat van te maken, laten we de ander dan niet juist alleen met zijn pijn? Hoe moeilijk en eng is het, om stil te zijn, om de machteloosheid te voelen, maar is dat niet de basis van waaruit nieuwe dynamiek kan ontstaan?

Ik vraag: “Hoe zou het voor je zijn als ik zeg dat ik op dit moment vooral boosheid en verdriet ervaar door wat jou overkomt en dat ik daarom eigenlijk geen behoefte voel om op je vraag in te gaan?”

Marco antwoordt: “Dat zou fijn zijn.”

 

Recent Posts
0