De reisleidster
Mijn jonge cliënte was door haar hoeven gezakt. Na maanden hard werken kón ze simpelweg niet meer. Langzaamaan had ze het leed van de hele wereld op haar sensitieve, betrokken schouders gestapeld. Steeds meer had ze gemoeten, om het goed te blijven doen. Steeds minder was het gelukt. Dat ze het niet gered had was voor haar een teken van falen, een teken dat ze zwak was.
Al in de eerste sessie ontdekten we “de reisleidster”: een pittige tante, zo eentje met de paraplu ferm in de lucht gestoken. Met luide stem en zonder moeite of twijfel overstemde zij alles en iedereen. Ze was niet gevoelig voor vermoeidheid en stond niet stil bij andere wensen of behoeften. Er was simpelweg géén tijd voor pauze, géén tijd voor afdwalen in het programma: er moest geleerd, gezien en gedaan worden. Voor de goede zaak, uiteraard.
Weliswaar had mijn cliënte haar al die tijd keurig gevolgd, maar hoe had zij zich van binnen gevoeld? Was ze altijd enthousiast en kritiekloos geweest, of had ze ook wel eens twijfels of weerstand ervaren? Flardjes van eigen verlangens en behoeften misschien? En wat was er daarna mee gebeurd? Waren die flardjes opgelost in het niks? In eerste instantie wel, maar daarna hadden ze zich verzameld, toenemend verzet gepleegd en de boel laten stagneren.
Samen gaven ze zicht op wat anders: op ándere behoeften, op niet alleen maar altijd en overal moeten presteren, het altijd goed moeten doen. Zei dit iets over wat er nog meer belangrijk voor haar was misschien? Mijn cliënte ging ontdekken dat ze weliswaar heel begaan was met anderen, maar niet altíjd zin had om daar gehoor aan te geven. Dat ze weliswaar maatschappelijk betrokken was, maar soms ook géén zin had om het nieuws te volgen. Dat dit misschien geen falen was, maar gewoon óók fijn en belangrijk.
En zo is ze nu aan het leren om stout te zijn. De strenge reisleidster gaat rechtsaf…..en zij zelf gaat lekker links. Niet altijd het nieuws volgen, niet altijd vragen hoe het met de ander gaat. Niet altijd ‘nog even volhouden’, maar ook een kussentje en een kopje thee en op de bank als optie zien. Je rot haasten omdat je ‘altijd op tijd moet komen’…hmmm, vind ik dat bij deze afspraak écht belangrijk? En zo ontstaat langzaam ruimte. Een fijn gevoel, een gevoel van vrijheid, van kunnen doen wat je wilt.
En zo oefent mijn cliënte momenteel, dapper, om haar eigen koers te leren bepalen. Soms met plezier, soms met angst en twijfel. Het is minder overzichtelijk geworden dan toen ze klakkeloos het programma van de reisleidster opvolgde. Maar: het is fijn dat haar behoeften, haar gevoeligheid en haar wensen weer met haar mee op pad mogen en samen met haar de route kiezen.
Herken je jezelf in dit verhaal? Dat is niet zo vreemd, want we hebben allemáál, in meer of mindere mate, een strenge reisleidster in ons hoofd.
Op dit moment is Praktijk Cambio bezig om een laagdrempelig programma te ontwikkelen voor mensen die willen leren om minder streng voor zichzelf te zijn, minder te piekeren en bewuster contact te leren maken met wat belangrijk voor hen is. Het is gebaseerd op de methode van acceptatie en commitment therapie.
Zoals je inmiddels van Praktijk Cambio gewend bent doe ik dat graag sámen met potentiële gebruikers!
Wil je meedenken over hoe zo’n programma eruit moet komen te zien en mij zo helpen om mijn aanbod nog beter af te stemmen op waar mensen behoefte aan hebben? Ga dan naar https://nl.surveymonkey.com/r/2TB6KP9 en vul de vragenlijst in!
Alvast heel erg bedankt!
