Eenzaam en dan: het vervolg
Een aantal weken geleden plaatste ik een blog: Eenzaam, en dan?, waarin ik een oproep deed. Ik wilde in contact komen met mensen die ervaring hebben met eenzaamheid. Omdat ik geloof in de kracht van herkenning en interactie en geloof dat ervaringen delen dus kan helpen. Ik wilde hier iets mee, maar wist nog niet precies wat. Daarom nu Eenzaam en dan: het vervolg. In dit blog vertel ik wat er na de oproep gebeurde en wat de volgende stap gaat zijn.
Wat er gebeurde
Direct na het plaatsen van het blog werd ik gebeld. Iemand had de oproep gezien en meteen de telefoon gepakt. Wow, dat was gaaf! Het gaf deze burger, die toch enigszins onzeker was over haar oproep, moed. Hierna druppelden langzaam meer reacties binnen. En zo kwam het dat ik de afgelopen weken via mail, telefoon en videobellen meerdere interessante gesprekken voerde. Gesprekken met mooie, dappere mensen, die bereid waren om met een wildvreemde hun verhaal te delen.
De gesprekken
Ik wilde bewust geen interviews, maar echte gesprekken. Ondanks dat alle contacten dus een vrije loop hadden, stelde ik iedereen wel min of meer dezelfde vragen. Ik wilde graag iets weten over de context van de eenzaamheid en wat geholpen had om verandering aan te brengen. Hadden ze adviezen voor anderen of werden er vanuit hulpverlening dingen gedaan waar ze het, naar aanleiding van hun eigen ervaring, niet mee eens waren? Daarnaast luisterde ik gewoon aandachtig en was ik nieuwsgierig. Zo probeerde ik een beeld te vormen: wat kan mensen ondersteunen bij eenzaamheid, en zijn er ook dingen die kunnen tegenhouden?
Geen wetenschap
Voor de duidelijkheid: ik heb totaal niet de intentie of illusie om iets van wetenschappelijke waarde neer te zetten met deze ‘gegevens’. Het gaat mij om een gevoel, om een richting en ik werk vanuit een narratieve benadering. Ik zoek naar iets waardoor mensen zichzelf of hun eenzaamheid op een andere manier kunnen bezien. Zijn er manieren van denken of kijken, die maken dat iemand zichzelf of de gevoelens van eenzaamheid anders kan gaan ervaren. Iets waardoor er meer ruimte ontstaat misschien, een perspectief dat verandering kan brengen…
Wat opviel
Ondanks dat er mensen met allerlei achtergronden contact opnamen viel één ding op: ze zeiden op een aantal fronten allemaal hetzelfde! Dit zette mij aan het denken. Kan dit iets zeggen over hoe mensen in zijn algemeenheid geneigd zijn met eenzaamheid om te gaan? De mensen die hun eenzaamheid naar tevredenheid hadden geaccepteerd (en daarom geen eenzaamheidsgevoelens meer ervoeren) of eenzaamheid hadden overwonnen hadden ook allemaal één zelfde advies. Dat was interessant, eens te meer omdat het advies veel krachtiger verwoord en benadrukt werd dan hoe ik het in de hulpverlening, inclusief mijzelf, terug zie.
En nu?
Zoals al gezegd was vooraf nog niet duidelijk wat ik met input zou gaan doen. Vorige week nam ik dan ook de tijd om hier eens rustig over na te denken. Dit is de eerste stap geworden: er komt een gratis online workshop over omgaan met eenzaamheid. Eenzaam en dan: over omgaan met eenzaamheid. Ik ben heel blij met dit idee, omdat ik op deze manier alle input goed en laagdrempelig over kan brengen. Naast de verhalen van de mensen die ik gesproken heb krijgen deelnemers algemene kennis en informatie die ik ze gun. Dit wordt een mooi en waardevol pakket, dat weet ik nu al. Eerst even, vanwege een hardnekkig slecht karma op digitaal gebied, wat nachtmerries en hyperventilatie-aanvallen doorstaan, en dan hoop ik over een week of twee een datum te kunnen melden!
Maar ook
Sommige mensen die ik gesproken heb hadden ook zelf mooie ideeën en behoeften. Met hen hoop ik aankomende weken hierover in gesprek te gaan en wie weet komt daar nog meer concreets uit voort. Wanneer hier iets over te melden is laat ik dat uiteraard weten.
Hartelijke groet,
Femke