Mijmering 7
Over effectiviteit versus helpend zijn
Een tijdje terug had ik een discussie met een collega, naar aanleiding van het feit dat ik een cliënte bij haar had aangemeld voor een behandelmodule. Mijn cliënte leidde een uitdagend leven en was niet altijd in staat volledige focus en inzet in de behandeling te hebben. Mijn collega twijfelde daarom of de behandeling wel voldoende effectief zou kunnen zijn. Volgens de richtlijn diende de therapie wekelijks plaats te vinden en moest er ook thuis nog actief mee aan de slag worden gegaan. Was mijn cliënte hier wel toe in staat? Hierna dacht ik terug aan een ervaring van mijzelf in een cliëntpositie.
Effectiviteit
Tijdens en na mijn zwangerschappen kreeg ik fysiotherapie, om mijn lijf weer enigszins in het gareel te krijgen. De eerste therapeut was aardig en kundig. Zij legde mij helder uit wat er nodig was om de behandeling effectief te laten zijn. Zo diende ik onder andere 2x per week oefeningen te doen in de praktijk en 4x per dag 15 minuten thuis. Hoogzwanger had ik de pijp na het fietstochtje naar de fysio eigenlijk al leeg. De thuisoefeningen vond ik saai, ingewikkeld en eigenlijk best wel veel…Ik merkte dat ik me minder vrij in het contact ging voelen. Ik durfde niet te zeggen dat het me niet lukte. Dat voelde als slappe hap en falen. Ik gaf aan ‘dat ik misschien niet iedere keer 15 minuten haalde’. In het echt deed ik eigenlijk amper nog wat en wilde ik stiekem door de achterdeur verdwijnen.
Helpend zijn
De tweede therapeut was ook aardig en kundig. Zij had echter een totaal andere aanpak. Ze gaf aan wat er bekend was over welke oefeningen, welke duur en frequentie de beste verbetering gaven, maar vroeg vervolgens wat haalbaar was voor mij. Soms zette ze zelf al in met: ‘Maar dat moeten we in jouw situatie helemaal niet willen!’ Ze dacht met me mee hoe ik oefeningen praktisch in kon passen en sloot aan bij dat ze soms stompzinnig waren en daarom vast moeilijk om vol te houden. Ze probeerde me te motiveren maar gaf me ruimte: “alles wat lukt is mooi meegenomen”. Tijdens dit traject was ik eerlijk over mijn investeringen en….ik was fanatiek en hield het wéken vol.
Wel of geen concessies?
Het leerde mij een belangrijke les: wat in de context van de therapeut het meest effectief is betekent niet altijd dat dit het meest helpend is om te doen in de context van je cliënt. Daarbij aansluiten en invoegen, de therapie daarnaar vormen en daarbij soms zelfs concessies doen die tegen de richtlijn ingaan: zou dit de effectiviteit in zijn geheel kunnen verbeteren?
