HOUD JE EIGEN HAND EENS VAST
Als een dierbare pijn heeft pakken we vaak zijn of haar hand vast. Een gebaar van nabij willen zijn, bij willen staan. Hoe gaan we met onszelf om als we pijn hebben?
Gisteren hoorde ik het mezelf weer zeggen: dat het met begrip kunnen ervaren van je eigen pijn een van de belangrijkste vaardigheden is om mentaal in balans te blijven.
Pijn komt in verschillende gedaantes: verdriet, angst, onzekerheid…
En hoe we ons best ook doen, één ding is zeker: we ervaren allemaal met regelmaat pijn in ons leven.
We zijn geneigd ons te wapenen tegen pijn. Uiteraard. Het is ook nogal onnozel om vrijwillig iets te ondergaan wat onprettig aanvoelt. Dus ontwikkelen we strategieën.
Een van die strategieën is hardheid: we worden hard naar onszelf. We oordelen over onze pijnlijke gedachten, gevoelens en ervaringen. We maken ze klein of belachelijk.
Weg van onze pijn. Pfiew. Afstand. Niemand iets gezien en zelf amper iets gevoeld. Over tot de orde van de dag en daarom een mooie oplossing toch?
Nee. Want pijn Ãs er. Of je nou wil of niet. Je bént ergens verdrietig over, vóelt nou eenmaal onzekerheid. Je raakt verwikkeld in een strijd die je niet kunt winnen.
Pijn heeft erkenning nodig. Net zoals een kind dat zich pijn doet erkenning nodig heeft. Zonder erkenning blijft pijn wachten. Blijft het bij je in de buurt, in de hoop gezien te worden.
Een praktisch hulpmiddel om erkenning te geven: houd je eigen hand ook eens vast. Op precies dezelfde manier, zoals je dat doet bij anderen.
Dit kan altijd en overal. Een simpel aaitje, een kneepje, Je ene hand vasthouden in je andere hand. Je pijn erkennen en er voor jezelf zijn.
Het helpt. Echt waar.
