Mijmering 4: Over de kracht van loslaten…
Hoe leuk is het wanneer cliënten besluiten je na afronding van een begeleiding te vereren met een bezoekje? Gewoon, om je op de hoogte te brengen van het reilen en zeilen in hun leven…Met zo’n bezoekje vereerde Sophie me een tijdje geleden.
Ik leerde Sophie kennen toen ze in het laatste restje van haar masterstudie zat. Alleen haar scriptie stond nog tussen haar en het felbegeerde papiertje in…en deed dat al drie jaar…Ze meldde zich aan met angst- en depressieve klachten. Een eerder BGGZ CGT-traject had geen helpend effect gehad. Sophie was een intelligente jonge vrouw, een harde werker, type “niet lullen maar poetsen”. Ze stond erg ambivalent ten opzichte van haar hulpvraag, aangezien ze haar problemen eigenlijk ervoer als “luxeproblemen”. Ze moest zichzelf er gewoon toe zien te zetten die scriptie af te maken, dan zou de rest vanzelf gaan. Het feit dat dit haar al die tijd ondanks de energie die ze erin had gestoken nog niet gelukt was, in combinatie met de forse somberheidsklachten, had haar er min of meer toe gedwongen hulp te zoeken. Hopelijk kon iemand haar helpen dit klusje te klaren?
Tijdens onze samenwerking kostte het in eerste instantie aardig wat inspanning om de “vooruit met de geit mentaliteit” te erkennen maar niet onze agenda te laten bepalen. In de eerste sessie had ik haar namelijk al duidelijk gemaakt dat ik daar niet bij aan zou gaan sluiten. Aangezien ze dit zelf al zo vaak en op zoveel verschillende manieren had geprobeerd en dit klaarblijkelijk niet hielp. Sophie doet hierna dappere pogingen om mee te gaan in mijn, soms totaal tegen haar ratio ingaande werkwijzen en thuiswerkverzoeken, en gaandeweg ontstaat er meer ruimte. Meer ruimte om te zien dat “de dingen die moeten en zinvol zijn” niet altijd de dingen zijn “die fijn zijn en die ik graag zou willen”. Ruimte om te zien dat dit angstig maakt, dat hierdoor minder houvast gevoeld wordt. Langzaamaan komt het inzicht dat er willekeurige ideeën zijn ontstaan over hoe het zou moeten, over wat er van je verwacht wordt, maar dat het aan haar is of ze daarbij aansluit of niet…
En zo komt Sophie na zo’n 8 maanden op het gevreesde punt, iets wat ze ergens diep van binnen al wel wist: “Ik denk dat ik mijn studie niet leuk vind en er niet verder mee wil. Maar wat nu? Zonder diploma stoppen met studeren? Dat kan toch niet, na al die tijd en moeite. Wat gaan mensen hiervan denken? En wat moet ik daarna? Ik heb al wel iets meer een idee waar ik blij van word, maar geeft dat brood op de plank?” Onze laatste afspraak vond plaats toen ze net het besluit had genomen om te gaan stoppen met haar studie. En ja, ook ik liet los op dit spannende moment. “Ga maar eens kijken wat er gebeurt nu je dit besluit genomen hebt. Daar heb je mij niet bij nodig, ook al is het eng.” En ergens had ze er ook wel zin in, ook al had ze nog geen idee waar het toe zou leiden…
Ruim vier maanden na deze laatste afspraak kreeg ik een mailtje: of ze een bakkie kon komen doen. Toen we elkaar troffen zag ik dat ze in het diepe was gesprongen en was blijven drijven. Waar had haar dit gebracht? Ze was op een vacature gestuit die haar leuk leek en was zowaar aangenomen. Inmiddels deed ze iets totaal anders dan waar ze met haar opleiding mee bezig was en….ze had het naar haar zin! Ze deed ervaringen op en kreeg hier energie van. Soms voelde ze het nog wel, haar dominante verstand die commentaar leverde, maar ze kon de dingen veel beter loslaten. Een dag je rot voelen betekent niet meteen een nieuwe dip. Naast haar nieuwe baan deed ze leuke dingen met vrienden, bleek dat ze niet onterfd was na het stopzetten van haar studie en ze was zowaar aan het daten met iemand.
Het ging haar goed. Met plezier en vertrouwen namen we weer afscheid, waarbij ik al aankondigde dat ik haar verhaal graag zou willen gebruiken om anderen te inspireren en moed in te spreken.
Want: het kán goed komen als we loslaten, ook al zijn er nooit garanties. Maar is vasthouden aan dat wat je ongelukkig maakt en wat niet voor je blijkt te werken, niet voldoende om de sprong te wagen? Hopelijk wel!
