Over het opperen van diagnoses

Het moet me even van het hart. Waarom voelen collega’s, die vast en zeker kundig, betrokken en professioneel zijn, de behoefte om in een eerste contact ‘diagnoses’ te opperen?

Vandaag maakte ik kennis met een nieuwe klant. Een jong mens, die al langere tijd worstelt met momenten van somberheid.

Hij had al 2 andere ‘eerste contacten’ gehad. Hier was geopperd dat er op basis van zijn verhaal sprake kon van een burn-out of een bipolaire stoornis.

Uiteraard googelt iemand hierna op deze termen en neemt, ondanks dat niet alles direct herkenbaar is, de inschattingen van professionals serieus.

Zien we niet dat we hiermee last aan het verzwaren zijn? En dat we kracht aftappen van een persoon, aangezien het ‘eigen weten’ niet langer leidend is?

Ook vind ik het nogal wat om na een gesprek van maximaal een uur, het lef te hebben om dit soort concrete suggesties te doen. Waarom niet wat meer bescheidenheid?

In gesprek gaf mijn klant aan te veronderstellen dat hij de afgelopen jaren misschien wat weinig rust had genomen en dat er, ondanks dat hij geniet van sociale contacten, ook wel onzekerheid speelt.

Dat wordt dus ons uitgangspunt. Zijn taal, zijn redenatie en zijn huidige weten. Dat gaan we uitpluizen en uitdiepen, met zijn veranderwensen als doelstelling.

Geen idee waar we op uitkomen, maar ik weet zeker dat hij niet met extra bepakking de deur uit is gegaan. Wel met verfijning en bekrachtiging van wat hij al weet.

Niks wat gegoogeld moet worden. Er ligt alleen een taak voor mij, om hem en zijn context verder te leren kennen en sensitief hierbij aan te sluiten.

Zeg nou zelf: zo zouden we het als hulpverleners zelf toch ook willen?

Eerder schreef ik al een blog over het gewicht van taal in de hulpverlening.