Vragen en ervaringen rondom eenzaamheid

Over goede bedoelingen

Afgelopen week begon ik aan een nieuw blog. Over vragen en ervaringen rondom eenzaamheid dit keer. Een probleem waar in deze crisis gelukkig veel aandacht voor is en waar ik graag een helpend steentje aan bijdraag. Ik was dan ook voortvarend begonnen aan een verhaal, met de doelstelling om eenzame mensen te voorzien van informatie (waarom wordt het bijvoorbeeld steeds moeilijker om zelf uit je eenzaamheid te geraken?) en handreikingen te doen (wat kan helpend zijn in het bestrijden van eenzaamheid?). Objectief prima bezig dus, alleen voelde het zo niet. Om een of andere reden raakte ik niet betrokken bij het verhaal dat ontstond. Even laten liggen dus, om een dag later weer verder te gaan. Maar het bleef hetzelfde. Er klopte iets niet.

Wat er ontbrak

In eerste instantie kreeg ik niet helder wat de oorzaak was. Tot ik mezelf ging afvragen waarom ik dit onderwerp belangrijk vind en wat ik er het liefste mee zou willen doen…Toen werd het helder. Er ontbrak interactie. Want tegen wie sprak ik, en hoe wist ik of dit was wat diegene graag wilde weten of horen? Ik liet niet vragen leidend zijn als ‘waar loop je tegenaan’, ‘wat zou je willen weten’, ‘bij wat voor hulp zou je gebaat kunnen zijn’, maar somde de zaken op waarvan we in hulpverleningsland dénken dat ze belangrijk zijn en waarvan we dénken dat het mensen kan helpen. Zou dit mijn behoefte zijn als ik op dit moment eenzaam was? Of zou het prettiger zijn als ik zelf mijn vraag of behoefte duidelijk zou kunnen maken? En zou ik niet meer gebaat zijn bij de verhalen van anderen, die in hetzelfde schuitje hebben gezeten? 

Wat dan wel?

Daar zat dus de crux: mijn blog, zoals ik het wilde schrijven, stond niet genoeg in dienst van de mensen voor wie ik het wilde schrijven. Er miste een bron die erkenning en troost kon bieden. Of inspiratie, hoop en eventueel een katalysator voor verandering. Tja, maar wat dan? Het aan mensen zelf vragen? Mensen verzoeken om hun vragen en ervaringen rondom eenzaamheid te delen? Er volgde een discussie met mijn verstand, die een hard hoofd in mijn geopperde ideeën had. Zeker dat er niks van de grond zou komen, dat niemand hierop zat te wachten en dat het ook wel een beetje megalomaan van me was, om te geloven dat hier misschien iets uit voort zou kunnen komen…Mijn idee verdween al zo’n beetje als een anticlimax in de prullenbak.

Oproep

Tot ik vandaag besloot dat ik eigenwijs ga zijn. Ik ben mijn praktijk tenslotte onder andere begonnen om laagdrempeliger, zonder rompslomp en met gelijkwaardigheid, iets te kunnen betekenen, voor en met anderen. Ik doe daarom bij deze een oproep: ben jij 55 plus en voel jij je eenzaam? Graag wil ik horen welke vragen je hebt, tegen welke problemen je aanloopt en om welke hulp je verlegen zit. Daarnaast kom ik heel graag in contact met 55 plussers die ervaring hebben met eenzaamheid en een manier hebben gevonden om hiermee om te gaan, of om hun eenzaamheid effectief tegen te gaan. Wil jij jouw verhaal delen in de hoop een ander daarmee te kunnen ondersteunen? Je kunt contact met me opnemen via mijn site en mailen of bellen kan ook.

Vervolg

Wanneer er voldoende respons komt ga ik in ieder geval alle vragen en verhalen bundelen. Het zou mooi zijn als veel verhalen al antwoorden bieden voor de vragen, daar waar nodig vul ik aan. Het is even afwachten welke vorm hier het beste bij past, maar zoals ik het nu inschat kan ik er in ieder geval een (gratis) e-book van maken. Mocht er behoefte zijn aan andere vormen hoor ik dat uiteraard ook graag! Spannend, ik ben heel benieuwd of dit iets gaat opleveren. Hoe mooi zou het zijn als het eenzame mensen een trapje zou geven om over de rand van de put te kunnen kijken? Wat als het mensen moed en handvatten zou mogen geven om een poging te wagen verandering aan te brengen? Alvast bij voorbaat hartelijk dank voor je bijdrage!

 

Een warme groet,

 

Femke van Huijgevoort

Praktijk Cambio

www.praktijk-cambio.nl

info@praktijk-cambio.nl

06 40761974

Recommended Posts
0
acceptatie en commitment therapie